Από το 2002 έχω αρχίσει τη χειμερινή κολύμβηση. Δειλά-δειλά στην αρχή, μου έπαιρνε πάνω από 20 λεπτά μέχρι να συνηθίσω. Με τον καιρό τα πράγματα γίνανε πολύ πιό εύκολα, οι φάσεις ψυκτικό σοκ-σοκ λόγω υπεραιμίας (το χειρότερο!) συμπυκνώθηκαν μαζί σε λιγότερο από ένα λεπτό.
Αυτά μέχρι τον περσινό Οκτώβριο. Μετά έπαθα μία φοβερή δισκοπάθεια που μου έπιασε και αρκετά νεύρα κοιλιακών μυών (να μην τύχει ούτε στον χειρότερο εχθρό σου). Με τούτα και με κείνα, γίνανε και τα νεύρα μου σμπαράλια, γεγονός που έδρασε σαν μεγενθυντικός φακός στον όποιο πόνο ή ενόχληση. Ούτε να πλησιάσω δεν διανοήθηκα τη θάλασσα. Ωστόσο, στο πίσω μέρος του μυαλό μου μία φωνούλα έλεγε "Ρίξε μιά βουτιά και θα δεις"
Σήμερα, αποφάσισα να ακολουθήσω τις οδηγίες της μυστηριώδους φωνής. Ομολογουμένως το νερό ήταν σκέτος πάγος, αλλά φαίνεται ότι τελικά δεν ξεσυνηθίζει κανείς και τόσο εύκολα. Μου πήρε περίπου 5 λεπτά - όχι άσχημα, νομίζω. Δεν ξέρω άν κάνει καλό στη μέση κ.λ.π., αλλά τη διάθεση τη φτιάχνει στα σίγουρα.
Καλό Μήνα σε όλους!
3 comments:
Σε τσάκωσα. Μπανάκι,ε; Αυτά είναι τα καλά του παραθαλάσσιου ενδιαιτήματος αγαπητέ Βίκτωρα... Και τα κακά περιορίζονται στα παλιά ξύλινα κουφώματα (αλλά νομίζω πως εσείς έχετε βάλει αλουμίνια).
Άκρως δελεαστική η εικόνα αυτή. Μπράβο σου!
Καλό μήνα! :)
@pikei
Άσε Μεγάλε, έχω τραβήξει λούκι! Αλλά όλα διορθώνονται τελικά! Θα τα πούμε το βράδυ.
@renata
Ευχαριστώ. Λίγο θάρρος χρειάζεται μόνο.
Post a Comment