56% - ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΚΟ;

Όσοι από εσάς έχετε μερικά λεπτά ελεύθερα σήμερα, κάντε το τεστ κυνικότητας (από τους κύνες βγήκε πάλι αυτό;). Εμένα πάντως με έβγαλε 56% κυνικό, σαφώς περισσότερο από το πενιχρό 48% της Γοργόνας, που επιμένει να με θεωρεί ρομαντικό.

You Are 56% Cynical

Yes, you are cynical, but more than anything, you're a realist. You see what's screwed up in the world, but you also take time to remember what's right.

How Cynical Are You?

ΑΚΟΜΑ 7 ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Σε αντίθεση με τη Γοργόνα είμαι πολύ σινεφίλ (αλλά μόνο στον κινηματογράφο ή βλέποντας DVD, παρακολουθώ ελάχιστη τηλεόραση). Ιδού λοιπόν οι κατά τον Βίκτωρα 7 ταινίες που πρέπει να δεί κανείς πριν ξενιτευτεί στο εξώτερο διάστημα.

1. (Number One) Τα Φτερά του Έρωτα (Die Himmel ueber Berlin): Για το φοβερό (γερμανικό;) λυρισμό τους και τη διάχυτη αίσθηση του τέλους μιάς εποχής (λίγο πριν τη πτώση του Τείχους).

2. The Matrix: Γιατί η επιστημονική φαντασία μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς όλα τα ενδεχόμενα.

3. Οργισμένο Είδωλο (Raging Bull): Γιατί υπήρξε εποχή που ο De Niro ήταν ηθοποιός-πρότυπο και δεν αναλώνονταν σε σαχλοκωμωδίες.

4. Σήμα κινδύνου (The Ring): Γενικά το καλύτερο θρίλερ όλων των εποχών (η αμερικανική εκδοχή).

5. Στην κόψη του Ξυραφιού (Razor´s Edge): Και το αυθεντικό με τον Tyron Power και το ριμέϊκ με τον Bill Murrey. Πολύ ανώτερα του βιβλίου του Σώμερσετ Μωμ. Μεταφυσική, φιλοσοφία και ρεαλισμός σε ένα μοναδικό συνδυασμό.

6. Traffic: Δεν ξετρελάθηκα με την ταινία, αλλά τα πρωτοφτιάξαμε με τη΄Γοργόνα παρακολουθώντας την.

7. Συνηθισμένοι άνθρωποι (Ordinary People): Πραγματικά αξέχαστη ταινία. Πήγα να τη δώ με έναν κολλητό και την ώρα της προβολής έγινε ο Μεγάλος Σεισμός του 1981.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Για την Ημέρα της Γυναίκας αφιερώνω σε όλες τις μπλογγερίνες την ανθοδέσμη (natural style) της φωτογραφίας.

MARS ATTACK!

Άρη ζητήσατε, Άρη θα λάβετε! Ιδού το διάσημο καλοκαιρινό βίντεο του κόκκινου πλανητη τραβηγμένο από το τηλεσκόπιο του πεφωτισμένου, πολυαγαπημένου μονάρχη της Λατβέρια.

Βέβαια ο "Κόκκινος" Πλανήτης μας βγήκε λίγο γκρίζος, αλλά τι να κάνουμε;

Πού πήγε, ρε παιδιά, το φεγγάρι;

Μια και πιάσανε οι ζέστες στη Λατβέρια, είπα να αρχίσω και πάλι τις αναζητήσεις εξωγήϊνης νοημοσύνης με το τηλεσκόπιο του παρατηρητηρίου μου (ξέρετε, ψηλά εκεί στο κάστρο μου). Μέχρι τις 10. 50 περίπου, όλα καλά. Η σελήνη έλαμπε σαν γλόμπος στο κέντρο του ουρανού, γενικά επικρατούσε ησυχία, η Γοργόνα σέρφαρε στο διαδίκτυο. Μετά η Κούκλα και η Τσάκι άρχισαν να γαβγίζουν σαν τρελλές. Σε dt άρχισαν να τις συνοδεύουν όλα τα σκυλιά της περιοχής σε ακτίνα τεσσάρων χιλιομέτρων. Μυστήρια πράγματα. Κοιτάζω ξανά στον ουρανό και βλέπω το φεγγάρι μισοφαγωμένο.

(Εντάξει, το ήξερα ότι είχε έκλειψη!)

Παρατηρώντας το φαινόμενο με το τηλεσκόπιο, σε πολύ μεγάλη μεγέθυνση, μπορεί κάποιος να νιώσει παράξενα. Βλέπεις ολοκάθαρα τη σκιά της Γης πάνω στη Σελήνη - στην ουσία τη σκιά όλων όσων σε περιστοιχίζουν καθημερίνά - και είναι όλα τόσο απλά. Οι τεράστιες, αστρονομικές διαστάσεις εκμηδενίζονται, σαν να βρίσκεσαι ανάμεσα σε έναν προβολέα και ένα λευκό τοίχο και να βλέπεις τη σκιά του εαυτού σου.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμην για τη χαμηλή ποιότητα της φωτογραφίας. Ήθελα να σας προσφέρω κάτι το θεαματικότερο, αλλά αυτό είναι ακριβώς το κακό με τις ψηφιακές κάμερες. Δεν εστιάζουν σε πολύ μικρή απόσταση (δηλαδή στο βάθος εστίασης του αντικειμενικού φακού του τηλεσκοπίου). Η δε κάμερα CCD του τηλεσκοπίου είναι κατάλληλη μόνο για φωτογράφηση πολύ, μα πολύ μακρινών ουράνιων σωμάτων (να δείτε κάτι καλοκαιρινές εικόνες του Άρη, ανεπανάληπτες!).