Sunday, March 4, 2007

Πού πήγε, ρε παιδιά, το φεγγάρι;


Μια και πιάσανε οι ζέστες στη Λατβέρια, είπα να αρχίσω και πάλι τις αναζητήσεις εξωγήϊνης νοημοσύνης με το τηλεσκόπιο του παρατηρητηρίου μου (ξέρετε, ψηλά εκεί στο κάστρο μου). Μέχρι τις 10. 50 περίπου, όλα καλά. Η σελήνη έλαμπε σαν γλόμπος στο κέντρο του ουρανού, γενικά επικρατούσε ησυχία, η Γοργόνα σέρφαρε στο διαδίκτυο. Μετά η Κούκλα και η Τσάκι άρχισαν να γαβγίζουν σαν τρελλές. Σε dt άρχισαν να τις συνοδεύουν όλα τα σκυλιά της περιοχής σε ακτίνα τεσσάρων χιλιομέτρων. Μυστήρια πράγματα. Κοιτάζω ξανά στον ουρανό και βλέπω το φεγγάρι μισοφαγωμένο.

(Εντάξει, το ήξερα ότι είχε έκλειψη!)

Παρατηρώντας το φαινόμενο με το τηλεσκόπιο, σε πολύ μεγάλη μεγέθυνση, μπορεί κάποιος να νιώσει παράξενα. Βλέπεις ολοκάθαρα τη σκιά της Γης πάνω στη Σελήνη - στην ουσία τη σκιά όλων όσων σε περιστοιχίζουν καθημερίνά - και είναι όλα τόσο απλά. Οι τεράστιες, αστρονομικές διαστάσεις εκμηδενίζονται, σαν να βρίσκεσαι ανάμεσα σε έναν προβολέα και ένα λευκό τοίχο και να βλέπεις τη σκιά του εαυτού σου.


Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμην για τη χαμηλή ποιότητα της φωτογραφίας. Ήθελα να σας προσφέρω κάτι το θεαματικότερο, αλλά αυτό είναι ακριβώς το κακό με τις ψηφιακές κάμερες. Δεν εστιάζουν σε πολύ μικρή απόσταση (δηλαδή στο βάθος εστίασης του αντικειμενικού φακού του τηλεσκοπίου). Η δε κάμερα CCD του τηλεσκοπίου είναι κατάλληλη μόνο για φωτογράφηση πολύ, μα πολύ μακρινών ουράνιων σωμάτων (να δείτε κάτι καλοκαιρινές εικόνες του Άρη, ανεπανάληπτες!).


4 comments:

Sophia said...

Να τις δούμε, να τις δούμε αυτές τις εικόνες του Άρη, λοιπόν!
;-D

Σταυρούλα said...

Δεν πειράζει γι ατην ανάλυση, Βίκτωρα. Πάντως αν αναλογιστύμε το πόσο μικροί έιμαστε μπρος στο μεγαλείο του σύμπαντος, βοηθάει να επαναπροσδιορίσουμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε γι ανα 'μαστε καλά! Καλό μήνα :)

Θέλουμε να δούμε τις εικόνες του Άρη, κάποια στιγμή ;)

victor said...

@sophia

Έγινε! Λίγο υπομονή για να τις επεξεργαστώ ώστε να έχουν μικρότερο μέγεθος αρχείου.

@renata

Ξέρεις κάτι; Τίποτα δεν με ηρεμεί περισσότερο από τη συνειδητοποίηση ότι τελικά είμαστε (εμείς και ο πλανήτης μας) ένας απειροελάχιστος κόκκος άμμου στην απέραντη, πρακτικά, παραλία του Σύμπαντος. Αυτό και μόνο κάνει όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία θεωρούμε και καλά σπουδαία, να φαίνονται εντελώς ασήμαντα.

Unknown said...

Ε να τις δούμε τότε.. :)